"Wiecie, co tak cholernie mnie boli? Że po tym całym czasie, po milionach starań i dobrych chęci wyszło jak zawsze. Wciąż dowiaduję się, że coś ze mną jest nie tak, nieważne ile z siebie dam. I to frustrujące, bo zawodzę wszystkich wokół, a najbardziej siebie.  Chciałabym być taka, że nie da się o mnie zapomnieć. Chciałabym być kimś wyjątkowym, kimś, kto odciska piętno na ludziach, których spotyka. Kto coś zmienia. Pokazuje inny świat.  Tak mi przykro, że jestem taka jak wszystkie.  Że się denerwuję i płaczę. Że ostatnio z poetyckiej duszy zostało mi tylko rozgoryczenie i smutek. To nie jestem ja. A może właśnie jestem?  Nie chcę, żebym to była ja...
"

–Cztery Wieki Później